Pan Marchewka zamawia

Kiedy  na początku marca pan Marchewka zobaczył zapowiedź kwietniowej Burdy, a w niej męską kolekcję troszkę retro, zamówił wszystkie modele. Dlatego w zeszły piątek (22.03) pognałam do najbliższego kiosku, aby zakupić najnowszy numer.

Zaczęliśmy od kamizelki #136.

Model typowo podmarynarkowy zamieniłam na nieco bardziej codzienny, wierzchni i pasujący do koszulek z nadrukiem - pozbyłam się eleganckich pleców z tafty i wybrałam kontrastową podszewkę (pomarańczowy to ulubiony kolor pana Marchewki). Dodatkowo skróciłam kamizelkę o 3 centymetry, aby kolorowy dżersej swobodnie spod niej wystawał.

W sobotę pociachałam wełnę i podszewkę. W niedzielę wyprodukowałam kieszenie z wypustkami i zszyłam szwy. W poniedziałek rozprasowywałam wywiniętą (wywijanie to etap czarnej dziury :>) kamizelkę, a wczoraj wykończyłam ostatnie szwy, czyli szwy boczne. Przy okazji udało mi się stworzyć krótką instrukcję zszywania szwów bocznych (pojawi się w kolejnej notce) - robota to upierdliwa, a opis w Burdzie nie pomaga.

A tak gotowa konstrukcja wygląda na biuściastym manekinie:

Przód (chwilowo jeszcze bez guzików) zamknięty i przód otwarty.

[kliknij, aby powiększyć]

Klamra tymczasowa (demonstruje działanie rygielków) i wnętrze kieszeni z wypustką.

 [kliknij, aby powiększyć]

Kamizelka: model #136, Burda 4/2013

Tkaniny (cienka garniturowa wełna w kratkę i pomarańczowa podszewka): PIEGATEX

PS Bardzo dziękuję wszystkim, którzy głosowali na mnie w konkursie na Szyciowego Bloga Roku oraz tym, którzy tak pięknie napisali na tablicy wydarzenia, dlaczego wybrali mojego bloga. Łezka w oku mi się zakręciła. Poważnie!

The blog TILDED slightly

Szycie drobiazgów do domu wymaga ogromnej precyzji i anielskiej cierpliwości, której ja nie posiadam. Kiedy musiałam pomóc mamie przy ubranku dla szytej przez nią tildowej lalki, myślałam, że padnę. Moja mama w tempie ekspresowym skonstruowała ciałko, pantalony i halkę. A ze mnie krojenie maleńkiej sukienki (z maleńkimi zapasami, których nie można obrzucić owerlokiem) i zszywanie rękawków oraz karczku wyssały energię życiową. I tak prawie stałam się pierwszą ofiarą śmiertelną Tildy :>.

Tu chciałabym nawiązać do częstych pytań z cyklu "czy sobie poradzę - szyję lalki, a chciałbym ubrania". Oczywiście! I to bez dwóch zdań. Umiejętność skrojenia i uszycia miniaturowej odzieży, to wręcz gwarancja świetnego poradzenia sobie z wersją ludzką. Długie proste szwy w sukienkach, płaszczach, bluzkach i spodniach będą dla Was niczym w porównaniu z centymetrowymi elementami wykrojów dla lalek. Tylko brać się za Burdę! :)

A tu efekty pracy mojej mamy:

[kliknij, aby powiększyć]

W notce udział wzięła tildowa lalka uszyta przez moją mamę

Pedal pushers (spodnie z trykotu 123 z Burdy 6/2011)

Zdjęcia, które dziś zobaczycie, zostały wykonane wyłącznie na potrzeby bloga. Nie tylko dlatego, że wiosna nie wystąpiła i noszenie tej uszytej dopiero co rzeczy nie jest możliwe, ale również dlatego, że mój jednonożny manekin nie obsługuje spodni. Tak, tak! Spodni! Kolejnych w mojej kolekcji. Jak obiecywałam jeszcze w styczniu (przy okazji modelu tweedowego), po raz kolejny pojawia się tu ta nielubiana przeze mnie część garderoby.

I znowu postawiłam na model zainspirowany modą z lat '50. Obcisłe spodnie, zaczynające się na talii, a kończące w okolicach łydek, zwano pedal pushers (początkowo zakładali je na siebie cykliści). Nosiły je przede wszystkim młode kobiety i nastolatki. Na co dzień łączono je z prostymi bluzkami, często wiązanymi w talii, na plaży z krótkimi topami, a na imprezach ze sweterkami.

Moją wersję oparłam na wykroju #123 z Burdy 6/2011. Jako że są to spodnie dla kobiet niskich, stan musiałam podnieść o kilka centymetrów (robię to nawet w przypadku standardowej rozmiarówki, inaczej talia wypada mi w pasie). Dodatkowo zwęziłam odrobinę nogawki, które – wbrew zdjęciom  z magazynu – są dosyć szerokie. Pozbyłam się też ze szwów bocznych kieszeni. Rozporek (pierwszy w mojej krawieckiej karierze) uszyłam, przyglądając się rozporkowi w dżinsowej spódnicy. Opis z Burdy zdecydowanie utrudniał pracę.

[kliknij wybrane zdjęcie, aby je powiększyć] 
Fot.: pan Marchewka

Spodnie zbyt mocno podciągnęłam do zdjęcia tyłu (jak widać, talia wypada za wysoko), stąd wrażenie wrzynania się. Podczas chodzenia nic takiego się nie dzieje.

[kliknij wybrane zdjęcie, aby je powiększyć] 
Fot.: pan Marchewka

Tkania, której użyłam do wykonania spodni, to bawełniany trykot w biało-czerwoną pepitkę. Jest miękki, ale grubością przypomina jeans. Prawa strona jest delikatnie szorstka, a lewa pokryta meszkiem. Materiał jest rozciągliwy w dwie strony, jednak nie tak mocno, jak klasyczny cienki trykot, który zwija się na brzegach. Szyje się go naprawdę bezproblemowo - nie strzępi się, nie sypie, nie rozchodzi, nie lecą w nim też oczka. 

Już myślę o zakupie kolejnej partii tej dzianiny! Szczególnie że metr kosztował zaledwie 5 zł.

Podłożenie nogawek spodni i tasiemka rypsowa w talii:

[kliknij wybrane zdjęcie, aby je powiększyć]

W notce udział wzięły 

Spodnie: model #123, Burda 6/2011
Bawełniany trykot: kupiony na Allegro 
Rypsowa tasiemka i bawełniana taśma do podkładania spodni: kupione w stacjonarnych pasmanteriach.

Buty: Tchibo 

PS Konkurs na Szyciowego Bloga Roku trwa. Nadal można głosować na marchewkowego bloga.

Świat się wali!

A wali się, bo za namową czytelników wzięłam udział w konkursie na SZYCIOWEGO BLOGA ROKU!
Chętnych do oddania głosu na marchewkowego blogaska proszę o udanie się na stronę konkursu. Głosowanie jest darmowe - żadnych SMS-ów tu nie wysyłamy! Wystarczy kliknąć przycisk GŁOSUJ (najlepiej zrobić to pod Firefoxem, bo pod Chromem mogą wystąpić problemy). Osoby, które podadzą swój adres, wezmą udział w losowaniu nagród (jak mówi regulamin - na głosujących internautów czeka 50 poradników o szyciu [...]. Dodatkowo głosujący internauci mogą wygrać 3 maszyny Łucznik ANNA 510. Wystarczy na profilu Facebook Łucznika ( tutaj ) umieścić wpis, w którym należy podać na kogo się głosowało i uzasadnić swój wybór.).

Świat wali się po raz drugi, bo w moje krawieckie odnóża trafiła kolejna wintydżowa Burda.
W kopercie, w której przyszło moje ostatnie zamówienie z Rags&Silks, znalazłam prezent - arkusze i opisy wykrojów z Burdy Moden 3/1968! Jako że na rosyjskiej stronie, prezentującej zawartość starych Burd, nie ma akurat tego numeru, zdjęcia wnętrza magazynu właścicielka sklepu wysłała do mnie mailem.

Tylko spójrzcie na te kamizelki, żakiety, szmizjerki i spódniczki z zakładkami. Klęska urodzaju! 

[kliknij wybrane zdjęcie, aby je powiększyć] 

Zdjęcia wnętrza magazynu wykonane przez właścicielkę sklepu Rags&Silks

A gdyby tak kwadratami pokryć cały dom?

Pytana o początki szycia, wielokrotnie wspominałam o szyjących (nie zawodowo!*) rodzicach. Jak tylko trafiam na niezrozumiały opis w Burdzie, zgłaszam się do nich po pomoc. Od razu wiedza, o co biega.

W moim rodzinnym domu robota rękodzielnicza nie ustaje. Ostatnio moja mama wpadła na plan pokrycia domu (a przy okazji naszego marchewkowego mieszkania oraz mieszkania mojego brata) szydełkowymi kwadratami. Dlatego, kilka dni temu do mojego pokoju trafiły poduszka na fotel i wyposażony w siedzisko podnóżek (stołeczek rodzice kupili w Kauflandzie i przemalowali).

O takie:

[kliknij, aby powiększyć]
 
[kliknij, aby powiększyć]
 
[kliknij, aby powiększyć]

[kliknij, aby powiększyć] 

Już sobie wyobrażam te pokrowce, pledy, lampy, torby, dywaniki i ...
ubranka dla psa.

W notce udział wzięły

poduszki z szydełkowych kwadratów: wyprodukowane przez marchewkową mamę 

drewniany stołeczek (pomalowany na biało): Kaufland

* Tata pana Marchewki zajmował się zawodowo szyciem gigantycznych pluszaków, ale niestety pan Marchewka nie odziedziczył zamiłowania do maszyny. 

Przedwczoraj był dzień świni [poważnie!], a marchewkowy blog obchodził czwarte urodziny

W piątek marchewkowy blog obchodził czwarte (tu krzyk przerażenia, bo kiedy ten czas tak szybko zleciał!) urodziny. Gdyby nie nagły przypływ krawieckich pasji latem 2010 roku, to zapewne strona by już nie istniała. Bo po co?
A tak:

• wyprodukowałam 232 notki,
• najpopularniejszą okazała się ta,
• pod notkami zostawiliście prawie 11 000 wartościowych komentarzy, dzięki którym całość nadal trzyma się kupy,
• za to pan Marchewka wykonał ok. 27 000 zdjęć,
• z których światło dzienne ujrzało ok. 700.

To dopiero liczby!

Żeby jednak nie nudzić statystykami, wracam do welwetowej spódnicy, którą prezentowałam Wam na początku lutego. Model 108 z Burdy 12/2012 spełnił wszystkie moje oczekiwania - nie tylko pięknie leży na sylwetce, ale jest ogromnie wygodny. Z pewnością powstanie z niego jeszcze niejedna spódnica.

Rzućcie okiem na zdjęcia:

[kliknij, aby powiększyć] 
Zdjęcia (w końcu wykonane przy dziennym świetle): pan Marchewka

Zbliżenie na apaszkę i torebkę:

[kliknij, aby powiększyć] 

W NOTCE UDZIAŁ WZIĘŁY

Ołówkowa spódnica w stylu lat '50.: uszyłam sobie - Burda 12/2012, model 108

 Tkanina: welwet - PIEGATEX 

Dzianinowa bluzka z reglanowymi rękawami: Lanti 

Kolorowa apaszka: Rags&Silks 

Skórzane rękawiczki: Ko-Moda, T. Kowalski

Torebka z biglem: TAGARA - Baron 

Zamszowe buty: Deichmann