Kostium z elanowełny - część 2, czyli żakiet

Ufff, ciężko było, ale w końcu udało mi się zabrać do napisania tej notki.

Żakiet, bo o nim będzie dziś mowa, powstał jako uzupełnienie spódnicy z poprzedniego wpisu. Do jego wykonania użyłam wykroju #127 z Burdy 9/2009. Jako że model ten ma już ładnych kilka lat i był szyty wielokrotnie przez krawcowe z całego świata, przed skrojeniem przeczytałam kilka opinii na jego temat. I dobrze, że to zrobiłam, bo żakiet #127 to jeden z tych banalnych wykrojów Burdy, z którymi dużo roboty. 

W tym wypadku większość osób pisała, że warto zacząć od większego rozmiaru, bo miejsca na biust praktycznie tu nie ma. Podobne zarzuty tyczyły się podkrojów pach oraz szerokości ramion i reglanowych rękawów. I faktycznie, próbka ze starego prześcieradła wszystko to potwierdziła!

Gotowy żakiet, który zobaczycie na zdjęciach, to rozmiar 40, w którym dodatkowo musiałam wykonać modyfikacje dla dużego biustu. Wiecie, jak to z tymi burdowymi wykrojami jest - zawsze obwód biustu dzielą na pół, tak jakby kobieca klatka piersiowa nie posiadała żadnej wypukłości. I choć zwykle w wykrojach dodaję 3-4 cm, to tu dodałam ich aż 10!

Dodatkowo żakiet skróciłam o 3 cm, usunęłam dwurzędowość, zmieniłam kształt kołnierza oraz lekko dostosowałam talię. Całość zapięłam na cztery zatrzaski. Guziki to zaś tylko ozdoba.

Wnętrze wykończyłam tą samą podszewką, co spódnicę. Tu jednak w większości wszyłam ją ręcznie  - tak, jak robiło się to 60 lat temu (poniżej instrukcja wszywania podszewki do żakietu Vogue 8979 z 1956 roku). Maszynowo przyszyta jest wyłącznie do odszyć przodu.

[kliknij, aby powiększyć]

Między podszewkę a materiał wierzchni włożyłam cienki i elastyczny wkład odzieżowy, który jedynie lekko wzmacnia elanowełnę, a w żaden sposób nie zaburza jej naturalnych właściwości. Żakiet zamierzam nosić również rozpięty i związany paskiem, więc brak usztywnienia jest tu bardzo pożądany. 

[kliknij, aby powiększyć]


[kliknij, aby powiększyć]


[kliknij, aby powiększyć]


[kliknij, aby powiększyć]


[kliknij, aby powiększyć]


[kliknij, aby powiększyć]


[kliknij, aby powiększyć]

Guziki pochodzą prawdopodobnie z lat '60.

[kliknij, aby powiększyć]

Ostatnio wspominałam o wzmacniaczu brzegów Prym.  Oto on!

Niewielką ilością produktu pokrywa się zapasy, a następnie pozostawia na kilka minut do wyschnięcia. Preparat ma właściwości, które przypominają opalenie płomieniem - czyli całkowicie eliminuje strzępinie się tkanin. Sztywność jest jednak ledwo wyczuwalna, a materiał nie zmienia koloru (choć producent ostrzega, że należy najpierw przetestować płyn na skrawkach). Buteleczka o pojemności 22,5 ml kosztuje ok. 20 zł, ale wystarcza na bardzo długo. Stosowałam już na zapasach, tasiemkach, zaciągniętych nitkach - ubytku nie widać!

[kliknij, aby powiększyć]

PL

Kostium w stylu lat 50.: uszyłam sobie

Wykrój żakietu: 127 z Burdy 9/2009

Wykrój spódnicy: 117 z Burdy 2/2017

Turkusowa elanowełna i elastyczna podszewka: Allegro

Stare guzki: prezent

EN

1950s style suit: made by me

Raglan sleeve jacket pattern: #127, Burda 9/2009

Pencil skirt pattern: #117, Burda 2/2017

Polyester-wool mix & lining fabric: Allegro

Vintage buttons: a gift

Kostium z elanowełny - część 1, czyli spódnica

Jeśli śledzicie moje konto na Instagramie lub na Facebooku, to zapewne już wiecie, że od kilku tygodni szyję turkusowy kostium (ołówkowa spódnica + żakiet) z elanowełny. Do jego stworzenia zainspirował mnie ten oto model z 1959 roku. Materiał na kostium nabyłam na Allegro; na szczęście nabyłam go pół metra więcej, bo już podczas krojenia okazało się, że prawa strona jest w niektórych miejscach pokryta skazą (jaśniejszymi pasami). Udało mi się ją jednak sprawnie ominąć.

Bez małej krawieckiej tragedii nie byłoby marchewkowego szycia!

Sama elenowełna jest lekko lejąca i niezbyt gruba. Trochę jednak waży. Wiecie, jak to jest z lejącymi się materiałami! Jedyną jej wadą jest różnorodny splot, który sprawia, że podłożenie odrobinę się łamie. Mam jednak nadzieję, że po jakimś czasie się ułoży i kanty znikną.

Przejdźmy jednak do spódnicy, bo to ją pierwszą udało mi się skończyć. 

Spódnica ołówkowa, jak to spódnica ołówkowa - właściwie zawsze wychodzi taka sama, dlatego skusiłam się na model 117 A z Burdy 2/2017, który, nieco przedłużony, całkiem nieźle wpisuje się w trendy końca lat '50. Oczywiście wykrój wymagał kilku przeróbek, ale o tym za chwilę, bo...

...rozmiar bioder tego wykroju dobrałam według nieco innej metody niż to robiłam do tej pory. Zamiast mierzyć tylko biodra w najszerszym miejscu, zmierzyłam je wraz z wystającym poza sylwetkę dołem brzucha i dopiero wtedy dobrałam odpowiednią szerokość spódnicy. Takie mierzenie obwodu bioder sprawia, że w gotowym modelu całkowicie unikniemy nieestetycznych poziomych linii, biegnących od pośladków do brzucha (świadczą one o zbyt małej ilości materiału w tych okolicach - przykład nr 1, przykład nr 2), a spódnica pozostanie gładko dopasowana do sylwetki.

Aby prawidłowo zmierzyć obwód bioder, należy do najbardziej wystającego miejsca na brzuchu przyłożyć prostopadle do podłogi długą linijkę/tyczkę bambusową/listewkę (tu przyda się pomoc drugiej osoby), a następnie zmierzyć biodra w najszerszym miejscu, obejmując metrem krawieckim ułożoną linijkę, tyczkę czy listewkę. I wierzcie mi, tu nawet centymetrowa różnica ma znaczenie!

[kliknij, aby powiększyć]
 

Wróćmy jednak do przeróbek, których wymagał wspomniany wcześniej wykrój.

Zgodnie z pomysłem konstruktora, nasada paska spódnicy 117A znajduje się 3 cm pod talią, a więc musiałam ją podnieść i dopasować do swoich wymiarów. Dodatkowo konieczna była tu modyfikacja pozwalająca na zmieszczenie pełnych pośladków, mimo że mam całkowicie płaską pupę. Najwidoczniej Burda założyła, że nosicielkami tego modelu będą osoby pozbawione tej części ciała ;]. Spódnicę oczywiście wydłużyłam i pozbawiłam patek, które pierwotnie planowałam wszyć (nawet je skroiłam i zszyłam!). Niestety, sprawiały, że spódnica stawała się zbyt ciężka.

Ostatecznie wyszło tak!

Przód:

Bok:
 

Tył:
 

Zbliżenie na bok. Zapasy szwów klinów prawdopodobnie będę musiała jeszcze przyciąć, a brzegi pokryć preparatem zapobiegającym strzępieniu się materiału. Niestety, obrzucenie odznacza się na prawej stronie:
 

Podłożenia przyszyte ręcznym ściegiem niewidocznym. Brzeg podłożenia spódnicy obszyty ręcznie nicią perłową (nie chciałam dodatkowo obciążać go lamówką):
 

Podszewka (cieniutka i rozciągliwa):


 

[kliknij wybrane zdjęcie, aby je powiększyć]

PL

Spódnica: uszyłam sobie

Wykrój: 117A, Burda 2/2017

Elanowełna: Allegro

Podszewka: Allegro

EN

50s style pencil skirt: made by me

Pattern: 117A, Burda 2/2017

Fabric (polyester-wool mix): Allegro

Lining: Allegro