Na herbatce u królowej, czyli The Vintage Tea Party Year

Ostatnio wchodzimy z panem Marchewką do TK Maxxa po akcesoria kuchenne, a wychodzimy z książkami, sprzedawanymi za połowę lub nawet 1/3 ceny okładkowej (normalnie taniej jest niż na przecenach w Amazonie!). A to pan Marchewka nabędzie dla siebie książkę z 1001 whisky, a to dla kuzyna pana Marchewki kupimy jakąś rzeźnię (czyli książki o uboju i spożywaniu zwierzątek), a tymczasem ja... 

A tymczasem ja trafiłam parę dni temu na książkę The Vintage Tea Party Year autorstwa Brytyjki Angel Adoree (firma Angel zajmuje się organizacją imprez w stylu vintage).

Publikacja to niezwykła. Wbrew pozorom nie jest to jedynie książka kucharska, a poradnik dotyczący organizacji "herbatek" w stylu lat '40 i '50. Autorka podzieliła ją na 12 rozdziałów, tworząc kalendarz przyjęć: Sylwester, przyjęcie dla dzieci, przyjęcie urodzinowe dla trzynastolatki, romantyczna "herbatka" we dwoje na Walentynki, wieczór panieński, wesele, "herbatka" u przyszłej mamy, męski wieczór, przyjęcie uliczne, piknik, Guy Fawkes Day, Wigilia.

Każda okazja to dobry powód to upichcenia wspaniałych potraw (znajdziemy tu przepisy na przystawki, dania główne, desery i drinki), stworzenia pięknych ozdób stołu i mieszkania, uszycia dodatków do odświętnego stroju czy zaplecenia odpowiedniej fryzury. Znajdziemy tu również gotowe wzory zaproszeń i podziękowań. Wystarczy je skopiować i wydrukować.

Wszystkie przepisy i instrukcje opatrzone są przepięknymi zdjęciami, od których nie można oderwać oczu.

No i ta dziurawa okładka!

[kliknij wybrane zdjęcie, aby je powiększyć]

The Vintage Tea Party Year: TK Maxx

Można ją również nabyć w brytyjskim Amazonie

Nietęgie miny (sukienka w kratkę vichy)

O tęgości obuwia pisałam już w 2009 r. Od tamtego czasu niewiele się zmieniło, jeśli chodzi o produkty obuwnicze dostępne na naszym rynku.

A może się jednak zmieniło, ale na gorsze! Zakup butów odbiera mi wszelkie siły. Dobrze dopasowana, nieobcierająca, niemasakrująca stóp para nie zdarzyła mi się od lat. Do tego fatalna jakość materiałów i kiepskie wykonanie* sprawia, że sklepy obuwnicze zwykle omijam szerokim łukiem.
 
Różne tęgości czy rozmiary połówkowe to dla producentów nadal czarna magia.  Przemalowanie na metce literki G na F nie sprawi, że buty nagle staną się węższe. Radzenie zakupu żelowych wklejek czy grubszych skarpet też tu nie pomoże.

Marzy mi się sklep z dziesięcioma modelami (wygląd już nie ma dla mnie znaczenia), których rozmiarówka tyczyłaby się nie tylko długości, ale też szerokości stopy. Niestety, liczba modeli jest dla producentów ważniejsza niż ich dopasowanie do stóp klientów.

I tak całe życie poszukuję rozmiaru 37,5 o tęgości F, gdyż wszystkie buty na marchewkowym stanie są albo za krótkie (rozm. 37), albo za długie (rozm. 38), albo za szerokie (tęgość G).  I już wiem, że prawdopodobnie nigdy nie dostąpię zaszczytu posiadania wygodnej pary.

Problem tęgości nie dotyczy zresztą tylko kobiecych stóp. Pan Marchewka boryka się z drugim końcem tęgościowego spektrum - jego płetwiaste stopy (jego słowa, sam pisał ten kawałek) wołają o buty rozmiaru 42, o tęgości H, tymczasem musi kupować buty o standardowej tęgości G w rozmiarze 43 - a i tak pasują tylko nieliczne modele. Drodzy producenci, czy naprawdę wszyscy z Was to sklepowe manekiny z ciachaną tasakiem od formy stopą? Czy tak trudno domyśleć się, że kupujący Wasze buty to żywi ludzie, nie wyprodukowani w Waszych fabrykach, każdy inny, każdy z trochę inną stopą?  

Gumiaczki, które widzicie na zdjęciu, kupiłam (przymuszona koniecznością posiadania czegoś lekkiego na upały) wiosną w CCC. Są niezwykle wąskie i świetnie trzymają się stopy na pięcie. Niestety, rozmiar 37 jest 3 mm za krótki, co sprawia, że stopa potrafi sobie wyjść z nich na spacer.

Ale z braku laku... Szczególnie że kosztowały 29 zł.

[kliknij, aby powiększyć]

Sukienkę w kratkę vichy już widzieliście. Od ostatniej notki uległa jednak skróceniu, co stało się podstawą do jej ponownego zaprezentowania. Tym razem w akompaniamencie czerwonego paska, wspomianych gumiaczków i słomianej torebki w kwiaty, która towarzyszy mi od początku wakacji.

[kliknij, aby powiększyć]

Fot.:pan Marchewka

Sukienka w kratkę vichy: uszyłam sobie

Wykrój: w tej notce zobaczycie, jak go wykonałam

Tkanina: bawełniany kreton

Kwiaty do włosów: IKEA

Pasek: H&M

Sandały z gumowej pianki: CCC

Torebka se słomy: lumpeks (wyszukana przez moją mamę)

*W grudniu kupiłam za 400 zł zimowe buty pewnej polskiej firmy. Podeszwa pokruszyła się i przetarła po kilku godzinach poruszania się po mieście. Reklamację odrzucono, bo chodziłam po chodnikach. Po interwencji przez Facebooka buty naprawiono, zaznaczając, że oficjalnie nie było na to zgody.

To gdzie tak pójdziemy?

- Ooo, jak ładnie! - komplementuje mój strój pan Marchewka. - To gdzie tak pójdziemy? 

- Do Rossmanna :>.

Człowiek musi ładnie wyglądać, idąc po szampon do drogerii, prawda?

Bluzkę, którą widzicie na zdjęciach, uszyłam na początku lipca. Powstała z kawałka bawełny, który jakiś czas temu kupiłam na Allegro. Musiał dojrzeć w szafie!

Model ten (#120, Burda 4/2013) modelem wyjątkowo wygodnym jest. Można go wiązać w talii lub pod biustem, albo w ogóle nie wiązać i końce upchnąć w spódnicę. O!

[kliknij,  aby powiększyć]

Fot.: pan Marchewka

Ale to nie koniec rzeczy ostatnio wyprodukowanych. Niedobór ozdobnych kwiatów sprawił, że w IKEI zanabyłam gałązkę z trzema sztucznymi kwiatami - piwoniopodobnymi. Akurat była przecena na serię SMYCKA! Kwiaty rozdzieliłam (są mocowane na wcisk), podkleiłam kawałkiem zielonego filcu, a do filcu przymocowałam spinki.

Używam ich nie tylko do włosów, ale również jako broszek i przypinek do paska.

[kliknij,  aby powiększyć]

Fot.: pan Marchewka

Bluzka z kimonowymi rękawami i wiązaniem: uszyłam sobie, model #120 - Burda 3/2013

Tkanina: Allegro

Kwiaty: IKEA

Słomiana torebka w kwiaty: lumpeks (znaleziona przez moją mamę)

Spódnica w tukany: kupiona w Rags&Silks

Buty na 5-centymetrowym obcasie: Tchibo

Koper to warzywo (model 7189 z Burdy Moden 3/1968)

My to mamy zapłon. Kilka tygodni temu odkryliśmy z panem Marchewką, że Multikino ma środy z Orange. Coś tam gdzieś tam słyszeliśmy, ale jakoś nigdy nie wpadło nam do głowy, żeby to przetestować. W konsekwencji w kinie nie byliśmy od kilku lat. Brawa dla nas :>.

W lipcu jednak przełamaliśmy opory. 

Na pierwszy ogień poszedł Pacific Rim. Film przewypaśny, bo wielkie roboty i godzillowate potwory to jest to, co marchewki lubią najbardziej. Obejrzeliśmy go w 2D (okulary do trójwymiaru nie współpracują z okularami korekcyjnymi pana Marchewki), ale i tak robił niesamowite wrażenie. Wizualnie wymiata. Do tego prostą fabułę, na która narzekali niektórzy widzowie, okraszono wieloma smaczkami (na przykład nawiązaniami do popularnych filmów s-f: The Matrix, Blade Runner, Iron Man czy Star Trek). 

Chętnie obejrzałabym go raz jeszcze!

Kolejnym filmem był  The Conjuring, czyli polska Obecność, bijąca rekordy popularności opowieść o nawiedzeniu, ponoć oparta na faktach (śledztwach prowadzonych w latach '60. i '70. przez Lorraine i Eda Warrenów). Do obejrzenia filmu zachęciły nas bardzo pozytywne recenzje. Niestety, nie znalazły one potwierdzenia. Film okazał się nudny i przewidywalny. Od razu było wiadomo, kiedy i gdzie  wyskoczy zjawa, a niektóre sceny wywoływały na sali salwy śmiechu. Przez cały seans mieliśmy nadzieję, że będzie to słaby film z genialnym zakończeniem. No to się przeliczyliśmy.

Po raz trzeci do kina wybieramy się dzisiaj. Tym razem będzie to Wolverine. W zeszłym tygodniu nie udało nam się na niego wybrać. Drogę do kina odcięły nam upały.

Wróćmy jednak do spraw krawieckich.

W marcu dostałam od właścicielki Rags&Silks spory kawałek przepięknej tkaniny (wygląda mi to na cieniutką gabardynę bawełnianą), która prawdopodobnie pamięta jeszcze lata '60. ubiegłego wieku. Nie mogłam je sprofanować współczesnym wykrojem, dlatego pokusiłam się o model z Burdy Moden 3/1968.

Kopertowa sukienka, zgodnie z ówczesnym zamysłem, wyposażona była w falbankę zdobiącą dekolt. Musiałam z niej jednak zrezygnować, gdyż tkanina okazała się zbyt sztywna na tego typu ozdoby. W trakcie krojenia materiału zwiększyłam objętość spódnicy z 1/4 koła do 1/2.

Sukienkę miałam już na sobie kilka razy. Spisuje się wyśmienicie! O tak:

[kliknij, aby powiększyć]
Fot.: pan Marchewka 


[kliknij, aby powiększyć]
Fot.: pan Marchewka 


[kliknij, aby powiększyć]
Fot.: pan Marchewka


[kliknij, aby powiększyć]

Sukienka kopertowa: uszyłam sobie, wykrój 7189 z Burdy Moden 3/1968

Tkanina: prawdopodobnie pochodzi z lat '60., Rags&Silks

Słomiana torebka w kwiaty: wyszukana przez mamę w lumpeksie

Koturny: Vagabond

Pasek: H&M (pierwszy raz udało mi się trafić na rozmiar XS!)

Perełki: KappAhl