Bo jak tu się oderwać? (spodnie w stylu lat '50.)

Nie raz wspominałam, że z panem Marchewką nie mamy telewizora. Od kilku lat nie oglądamy polskiej telewizji i w ogóle nam jej nie brakuje. Miejsce, w którym stałby telewizor, wypełnia biblioteczka, a wszelkie wiadomości czerpiemy z internetu - tu przynajmniej można wybrać to, czym się człowiek interesuje, prawda?

I tak oto możliwość swobodnego wyboru doprowadziła nas do Netflixa - czyli amerykańskiej internetowej wypożyczalni wideo. Netflix zaczynał od dostarczania pocztą do amerykańskich domów płytek z filmami, teraz zaś nie tylko oferuje oglądanie filmów online, ale i sam zajął się produkcją seriali. Usługa jest to płatna i dla Europejczyków kosztuje 13 dolarów. Warta jest jednak każdego grosza, a właściwie centa, bo znaleźć tam można tysiące seriali, filmów i dokumentów (no, z wyjątkiem tych z kablówek, które z Netfliksem nie podpisały umowy... i tak w ofercie nie ma niestety Gry o tron - gdyby nie to, byłby to ideał).

Przez kilka pierwszych dni użytkowania Netflixa nie mogliśmy się z panem Marchewką oderwać. No bo jak tu się oderwać od:

- starych, dobrych seriali - i tych bardziej mainstreamowych, takich jak Twin Peaks czy Ally McBeal (tę drugą pozycję już zaczęliśmy oglądać, z pewnym zdziwieniem konstatując, że kiedyś identyfikowaliśmy się z Ally, a teraz z Fishem), i tych science fiction, jak Star Trek (wszystkie sezony wszystkich serii, od TOS, poprzez nasze ukochane TNG, aż po Enterprise) czy Roswell (które pan Marchewka obejrzał po raz pierwszy);

- serii całkiem świeżych, które niedawno się skończyły albo nadal są emitowane - Mad Men, Call the Midwife, Downton Abbey, Hell on Wheels, Sherlock, Supernatural, Vampire Diaries, Fringe, Breaking Bad (który właśnie zaczęliśmy oglądać i już nam się podoba!) czy Louie (przez którego zaczęliśmy chodzić na stand-upy);

- własnych produkcji Netfliksa, takich jak House of Cards (serial dla zakręconego na punkcie polityki pana Marchewki), czy genialny Hemlock Grove (połączenia Twin Peaks z Teen Wolf), a wkrótce kontynuacja Arrested Development.

Szaleństwo!

Ja tu znowu o serialach, a najwyższy jednak czas na zaprezentowanie trykotowych spodni (typu pedal pushers) w biało-czerwoną pepitkę. Ich istnienie zaznaczyłam już w marcu.

A w maju wyglądają tak:

[kliknij, aby powiększyć] 

Fot.: pan Marchewka

Notkę współtworzył pan Marchewka

Spodnie: uszyłam sobie - model #123, Burda 6/2011
Tkanina: bawełniany trykot kupiony na Allegro
Koszula bez rękawów: lumpeks
Buty na obcasie: Tchibo
Torebka z biglem: Baron