Gdybym miała być samochodem, byłabym miętową warszawą*

Mamy środek lata (troszku chłodny ten środek), a ja tu już o jesieni myślę. A wszystko za sprawą powoli nadchodzące wrześniowej Burdy. Patrzę, i patrzę na zdjęcia modeli i myślę sobie, że bieg za miejskim autobusem w czymś takim, to byłoby dopiero coś! Nieprawdaż?

Wróćmy jednak do poprzednionotkowej sukienki w grochy.
Jeśli zachęciłam kogoś do wyprodukowania tego modelu, czyli 103 z Burdy 3/2010,  to w trakcie szycia zwróćcie koniecznie uwagę na podkroje pach. Są maleńkie! Osoby, które nie lubią zbytnich obcisłości, mogą chcieć je nieco pogłębić. Warto przyjrzeć się też długości sukienki. Moją wersję przedłużyłam o 4 centymetry (wiecie, że w mini źle się czuję).

A jak sukienka układa się na sylwetce? O proszę:

[kliknij, aby powiększyć]
Fot.: pan Marchewka 
 

Jest bardzo wygodna i świetnie nadaje się na rajd po mieście. Jak wspominałam w poprzedniej notce, zaszewki ładnie formują okolice biustu, dlatego nawet biuściaste mogą sobie na taki krój pozwolić.

W notce wystąpili

Sukienka w różowe grochy: uszyłam sobie (Burda 3/2010, model 103)

Czerwona torebka z metalowymi rączkami: kupiona w lumpeksie (prezent od narzeczonej mojego brata)

Wisiorek - mini maszyna Singer: kupiona na Etsy przez pana Marchewkę

Cieliste baleriny ze złotą klamrą (z ortopedyczną wkładką dla wąskostopych): Me Too z TK Maxxa
 

*A pan Marchewka kremowo-śliwkowym excaliburem.