Kamizelka na wzrost średni, wiek przedśredni

Nie da się ukryć, pokolenie drugiej połowy lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku dostrzega na horyzoncie magiczną liczbę 40. Kiedyś – zdecydowanie wiek średni, dziś nie jest to już takie pewne. Społeczeństwo, starzejąc się biologicznie, młodnieje mentalnie i wyglądowo. Ale chociaż wiek średni zdaje się uciekać niby żółw przed Achillesem, pewne rzeczy jednak się zmieniają.

I tak w tym moim wieku przedśrednim zdecydowałem się zapuścić wąsy, a w ramach lekkiej zmiany stylu na cokolwiek bardziej wyjściowy nie porzuciłem co prawda ukochanych t-shirtów (są nowe nabytki!), ale poprosiłem Marchewkową o uszycie kamizelki, a nawet zacząłem kupować i próbować wiązać krawaty.

O szyciu kamizelki wypowiedziała się już twórczyni (mój wkład to jedynie wybór ukochanego pomarańczowego na podszewkę i umiarkowanie cierpliwe mierzenie), więc ja może coś o towarzyszącym kamizelce... wąsom. 

Męski zarost to skomplikowana sprawa. Zwłaszcza kiedy ma się taką facjatę, że mała owego zarostu zmiana może całkiem odmienić całego człowieka, postarzając go o lat 5 lub odmładzając o 10. 

Przez lat 15 z okładem, jeśli na mojej twarzy pojawiały się wąsy, to tylko skromnie, w towarzystwie brody. Był nawet taki czas, że nie dostałem pracy w McDonaldzie ze względu na niechęć do zgolenia tejże. Ostatnio jednak naszło mnie na zmianę. 

Inspiracje były zacne, bo z jednej strony (a właściwie dwóch, prawej i lewej) bokobrody inspirowane ulubionym żyjącym (i piszącym) pisarzem fantasy, Patrickiem Rothfussem – twórcą “Kronik Królobójcy”, na których trzecią część oczekuję z niecierpliwością (tak, wiem że on ma jeszcze brodę, ale mówię przecież, że to tylko połowa inspiracji), z drugiej zaś (śródmordzia) te wąsy Nicka Cave’a – muzyka, któremu zawdzięczam “Let Love In”, jedną z tych płyt, które stanowią ścieżkę dźwiękową mojego życia... zwłaszcza jego lat 20-tych (tak, wiem, że miewa różne, a nawet brodę bujniejszą niż Rothfuss).

A w praktyce wyszło, jak na zdjęciach widać. Czy pasują do kamizelki, oceńcie sami.

Obrazu dopełnia koszula w kolorze, który można by określić różowym. Przy tej okazji warto nadmienić, że pomysł, by chłopców ubierać na niebiesko, a dziewczynki w róż to stosunkowo nowy wymysł handlowców – pochodzący z lat ’40. zeszłego wieku. W dawnych dobrych czasach różowe koszule nosili twardzi faceci – szkoda, że nie widać tego na czarno-białych filmach...

To pisałem ja, pan Marchewka.
 

[kliknij wybrane zdjęcie, aby je powiększyć]

W notce udział wzięły

kamizelka z wełny: dzieło Marchewkowej - #136, Burda 4/2013 (tkaniny: Piegatex)

koszulka: River Island, dowodząca, że faceci mogą ubierać się w róż

spodnie: C&A Angelo Litrico, w ulubionym przeze mnie kolorze